- Kolejny? - westchnęła blondynka i pocałowała mnie w policzek - nawet ja taka nie jestem. - wywróciła oczami.
- Trochę z Was szmaty - westchnął Liam padając na kanapę.
- Dzięki - powiedziałyśmy razem i wybuchłyśmy śmiechem. Często zdarza nam się mówić to samo w tym samym momencie. Zawsze się po tym śmiejemy, mimo że się do tego przyzwyczaiłyśmy.- To że ty masz szczęśliwy związek, nie znaczy że my musimy - powiedziałam patrząc na niego a ten wywrócił oczami.
- Wiesz ja to robię dla zabawy a ty chyba po to by się zemścić. - powiedziała Payne i poszła do kuchni. Pokazałam jej środkowy palec, gdyż nie lubiłam gdy zaczynała mówić o tym przy kimkolwiek i w ogóle jakkolwiek o tym mówiła.
- O czym ona mówi? - spytał Liam patrząc mi prosto w oczy. Odwróciłam wzrok i spojrzałam w okno na panoramę Los Angeles po czym uśmiechnęłam się i ponownie spojrzałam na Li.
- O niczym, stare dzieje i nawet nie pamiętam o co dokładnie chodziło - spojrzałam mu w oczy znów go okłamując. Kłamanie, niestety, miałam opanowane do perfekcji. Kiedy chłopak miał już coś odpowiedzieć do pokoju weszła blondynka rzucając mi butelkę wody, którą złapałam.
- Dzięki - odkręciłam butelkę wody i upiłam łyk, rozkoszując się zimnym napojem.
- Zawsze do usług - uśmiechnęła się do mnie i padła na fotel - boże jutro poniedziałek - westchnęła dziewczyna - i trening.
- O boże tak mi się nie chce - westchnęłam patrząc na Lore - musimy?
- Tak musimy. - uśmiechnęła się - Pamiętaj, że im bardziej jesteś znana tym więcej chłopaków do ciebie lgnie - dziewczyna zrobiła dziubek i zaczęła się śmiać z samej siebie. Po chwili dołączyliśmy do niej i w całym domu było słychać nasz śmiech. Uwielbiam takie chwile gdy jesteśmy wszyscy razem i po prostu z nawet głupiej małej rzeczy śmiejemy się. Spojrzałam na blondynkę, która w tej chwili jak oparzona wstała z fotela kiedy brunet wylał na nią, jak mniemam, specjalnie butelkę wody.
- Idioto! - dziewczyna odwzajemniła mu się tym samym i poszła na górę się przebrać w moje rzeczy.
- Nie krępuj się! Bierz co chcesz! - krzyknęłam za nią.
- Wiem! - odkrzyknęła i usłyszeliśmy zamykanie drzwi.
- Po co to zrobiłeś? - spojrzałam na chłopaka, który przeczesał ręką mokre włosy.
- Bo chce się dowiedzieć o co chodzi. - spojrzał mi w oczy - Vi wiem kiedy kłamiesz. Znam cię za dobrze już.-odparł już zniecierpliwiony Liam.
-Jasne.- mruknęłam cicho.
Gdyby mnie dobrze znał wiedziałby o tym, że okłamuje go już ponad rok. Nie jest mi z tym łatwo, bo to mój najlepszy przyjaciel. Ale nie raz kłamstwo jest lepsze niż prawda. Spojrzałam na bruneta który patrzył się na mnie oczekując na jakąkolwiek odpowiedź.
- Na serio nic. - westchnęłam i uśmiechnęłam się do niego.
- Jak chcesz - westchnął i spojrzał na siostrę, która zbiegła ze schodów w czarnej mini.
- Dziwkarska sukienka? - spojrzałam na dziewczynę, która zaczęła się malować - kto zadzwonił?
- Brad - dziewczyna uśmiechnęła się i położyła maskarę na stole po czym poprawiła włosy.
- Znowu on?
- Nie jestem wybredna tak jak ty - dziewczyna wywróciła oczami - dobra spadam. Zostawiam was samych.
Uśmiechnęła się i wyszła z mieszkania ze szpilkami w ręku.
- Baw się dobrze! - Liam krzyknął za nią, zanim drzwi zamknęły się za nią.
- Myślisz, że będzie się źle bawić z największym ciachem w szkole?- uśmiechnęłam się i wstałam po dzwoniący telefon.- o nie mógłbyś odebrać i powiedzieć że zgubiłam telefon czy coś?- rzuciłam telefon brunetowi i usiadłam koło niego.
- Halo? Niestety nie zastałeś swojego słoneczka.- brunet skrzywił się na te słowa a ja powstrzymywałam śmiech.- dobra chłopczyku powiem ci prosto z mostu zostaw moją dziewczynę i tyle bo inaczej pogadamy sobie troszeczkę inaczej. -odparł chłodno chłopak i się rozłączył. Czy on właśnie nazwał mnie swoją dziewczyną? Spojrzałam się na bruneta pytająco.
- Inaczej nigdy by się nie odczepił - odpowiedział i podał mi telefon a po chwili cofnął rękę wciąż trzymając telefon - zawszę mogę do niego oddzwonić i powiedzieć, że żartowałem. - uśmiechnął się złośliwie a ja zmrużyłam oczy.
- Od kiedy jesteś taki złośliwy?
- Od kiedy ty nie mówisz prawdy - zagryzł wargę i przechylił głowę patrząc na moją reakcje.
-Mówię prawdę cały czas - uśmiechnęłam się do bruneta i przybliżyłam swoją twarz do niego. Dotknęłam jego policzka swoją zimną ręka, a następnie wyrwałam z jego reki telefon i wstałam. Wiedziałam, że po tym będzie tak zdezorientowany, że nie będzie już drążył tematu.
- Oczywiście - mruknął sam do siebie i wyjął telefon z kieszeni po czym odpisał na sms. - Muszę się zbierać. Rodzice.
-To od dzisiaj Rodzice nazywają się Alex moja dziewczyna?- oparłam się o komodę i popatrzyłam przenikliwie na bruneta. Muszę przyznać że dzisiaj wyglądał dość przystojnie. Vi ogarnij się to twój przyjaciel, skarciłam się w myślach i odwróciłam od niego wzrok.-Czy ty mnie właśnie obczajałaś?- zaśmiał się brunet i podszedł do mnie bliżej.
-Nie kochaniutki, okulary by ci się przydały - uśmiechnęłam się sztucznie. - dobra leć do tej swojej Alex bo jak widzę nie wytrzyma bez ciebie nawet godziny.- odparłam kiedy po raz kolejny usłyszeliśmy dźwięk dzwoniącego telefonu.
- Alex może poczekać - chłopak odrzucił połączenie - obczajałaś mnie, przyznaj się - uśmiechnął się słodko a na jego policzkach pojawiły się dołeczki. Tak ślicznie wyglądał szczęśliwy. Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się
- Ona cie zabije.
- Mogę być martwy jeżeli tylko będziesz tęsknić. - uśmiechnął się i puścił moją rękę. Nawet nie wiem kiedy mnie za nią złapał. Patrzyłam się jak wychodzi. Zero pożegnania tylko te słowa. Co one do cholery miały znaczyć?
************************************
Hej mamy PIERWSZY ROZDZIAŁ mam dzieje że się spodoba.
Tak jak wcześniej pisałam możecie mi i jak bohaterom zadawać pytania.
No to chyba tyle, mam nadzieje że się spodoba i zostawicie po sobie komentarze.
Pozdrawiam Vi ;)
PS; dziękuje pewnej osobie
